शहारून येते मन
होतात स्वप्नाभास
सत्य जाणवता मी
सावरते स्वतःस
हरवत जाते वाट
जेव्हा मनी विचारांत
वळणाशी मी थांबते
काहीशी उरते एकांतात
हे असे मी किती जपावे
मलाही वाटते काही असावे
स्वछंद होऊनी त्याकरिता
मी स्वतःला लुटत जावे
शब्दाला न मिळावा शब्द
मग कागद ही होतो जीर्ण
का सतत मला माझी
कविता भासते अपूर्ण
-इतिश्रुति
एकदा एकाकी मना
वाटून गेले सहज
कठीण दिवस म्हणतात
ते हेच का खरंच
दिसतो तो स्वतः
म्हणवतो शहाणा
आपल्याचकडेच असावा
सगळ्या जगाचा कमीपणा
रोज उठावे स्वतः पाहावे
कोण आपण समजेना
असे किती दोष आपल्यात
व्हावी का कोणती गणना
स्वप्नी एकदा दिसलें होते
मी खूप आनंदी तिथे
सगळे माझे , माझे जग
माझे तिथे गाणे होते
जाग येता पुन्हा वाटले
येईलही वेळ एक आपली
कळू आपण ही स्वतःला एक दिवस
तोवर आपण आणि आपली सावली
-इतिश्रुति
